"მის პლანეტა" 2020

არ ვიცი, რამდენი ხანი უნდა მეძინოს და როგორ უნდა დაისვენოს ჩემმა ორგანიზმმა, რომ თვალის ქვეშ არ მქონდეს ქრონიკული დაღლილობის დასტური - კაკაოსფერი წრეები. გაზაფხულია და თმის სეზონური ცვენაც დამეწყო. მოკლედ, კორონასთან ერთად, ამ ბოლო დროს, ბევრი საფიქრალი გამიჩნდა.

თუ აქამდე ნორმალური ცხოვრებით ვცხოვრობდი და „21 საუკუნის გოგოსთვის“ დამახასიათებელი სხეულისა და სახის მოვლის ყველანაირ მატრაკვეცობაში ახალი ლექსუსის თანხას ვისროდი, ამჯერად, მივხვდი, რომ მორჩა - ოქროს მარაგი მელევა. ამიტომ სხვა ხერხს მივმართე. დავფიქრდი, რა მოხდება, რამე ბუნებისგან ბოძებული მზა პროდუქტი რომ გამოვიყენო და ასე გავირთო სახლში გამოკეტვის ჟამს თავი.

დედაჩემი გიჟდება მცენარეებზე. არ დამეზარა და დავთვალე - ზუსტად 18 ცალი ყვავილის მოზრდილი ქოთანი აქვს სახლში. აქედან ერთი, უზარმაზარი - ალოეა. პერიოდულად, როდესაც ქალაქიდან გადის მაიძულებს ამ „ამაზონის ტყეს“ მე მოვუარო და მხოლოდ წყალი კი არ დავუსხა, (ისიც ნადგომი და არა ცივი) არამედ, ყველა მათგანის ფოთლებიც გავწმინდო სველი მარლით. ალოეს გასუფთავება მაინც გასაკუთრებულად რთულია. ვარდივით ეკლიანია და რამდენჯერაც წმენდ, იმდენჯერ გკაწრავს. მოკლედ, ყვავილებს კი ვუვლიდი, მაგრამ მერე მე დავდიოდი ბეტადინის დაუზოგავი დოზის მიღების შემდეგ ყავისფერი მაჯით. აღმოჩნდა, რომ სწორედ ამ „კაპას“ მცენარეს ჯადოსნური თვისებები აქვს. აქამდე ალოეს მხოლოდ დამწვრობისას ვიყენებდი, კანის დასამშვიდებლად და აღსადგენად. თუმცა, გავარკვიე, რომ თუ 1 სუფრის კოვზ ალოეს წვენს შეურევთ 1 სუფრის კოვზ თაფლს და აღნიშნულ ნიღაბს 40 წუთი გაიჩერებთ თმაზე კვირაში 2-ჯერ, თმის ცვენის შემცირებას პირველივე კვირას შეამჩნევთ.

თვალის ქვეშ მუქი რკალებისგან თავის დასაღწევად კი თურმე, ჩვეულებრივი ნუშის ზეთი არაჩვეულებრივი გამოსავალია. მისი გამოყენებაც უმარტივესი აღმოჩნდა: ძილის წინ ზეთის მცირე ოდენობა თვალის ქვედა არეზე დაიტანეთ და ნაზად შეიზილეთ - სულ ეს არის.

მე არ ვიცი, კარანტინის შემდეგ რა მოხდება, თუმცა ერთ რამეში დავრწმუნდი: ამ ტემპებით თუ გავაგრძელე თავის მოვლის ათასი საშუალების დატესტვა, ყველაფერი რომ დასრულდება, ალბათ, „მის პლანეტაზე“ გავალ და აუცილებლად გავიმარჯვებ.

პირისპირ საკუთარ თავთან

იქნებ დღეს ეს ყველაფერი ზუსტად იმიტომ ხდება, რომ დავფიქრდეთ, ჩვენს "მე"-სთან პირისპირ დავრჩეთ და მოვუსმინოთ საკუთარ შინაგან სამყაროს. ჩვენს თავებს ვკითხოთ - რა გვინდა, ან რას ვაკეთებთ იმისთვის, რაც გვინდა. იქნებ, უბრალოდ ანალიზის პერიოდია? მიმდინარე მოვლენების შეჯამებისა და სამომავლო მიზნების მისაღწევად სტრატეგიების დასახვის? წიგნების კითხვის, ფილმის ყურების... იქნებ, დროა, ღრმად ვისუნთქოთ? ბოლოს როდის ვისუნთქე ღრმად, არ მახსოვს. არც ის მახსოვს, გადარბენის გარეშე როგორია ჩემი ერთი ჩვეულებრივი დღე. იმ სისწრაფით ვასრულებ ჩემს 12 საათიან To do list-ს რომ ხანდახან მავიწყდება უკვე შესრულებული საქმე ნამდვილად გავაკეთე, თუ არა. ავტოპილოტზე ვართ, მექანიკური ინერციით მივქრივართ ისე, რომ ხანდახან საუზმეზე სწრაფად დალეული ყავის არომატსაც კი ვერ ვგრძნობთ. ნორმალურია ეს ტემპი? - ალბათ არა. შეიძლება ამის გარეშე თავი დააღწიო ყოველდღიურ რუტინას? ალბათ, არც ესაა რეალური, მაგრამ აი, ხომ დადგა პერიოდი, როდესაც საკუთარ თავთან განმარტოებისთვის დასაშვებზე მეტი დრო გვაქვს - ჰოდა, იქნებ, დადებითი კუთხით ვიფიქროთ?! გადავარჩევ წიგნების ძველ კარადას, ძველ ფოტოებსა და დღიურებს, ცოტახნით ვიმოგზაურებ წარსულში. გავიხსენებ 90-იან წლებს, ვიცინებ ჩემი ჩაცმის სტილსა და იმ დროინდელ ნივთებზე. გავიხსენებ ყველა ჩემს მეგობარს, ვისაც ამ ვიზუალით მოვწონდი (დღემდე ვერ გამიგია, რატომ მოვწონდი! მაგრამ მაშინ სხვა ალტერნატივაც არ იყო, გვეცვა ის, რაც გვეცვა:) უხ, ღმერთო, რამდენ ემოციასა და შეგრძნებას ვიტევთ ადამიანები. რამდენნაირი გრძნობა გვქონია ცხოვრების მანძილზე - ზოგი მარტივი ზოგი რთული, ზოგიც ისეთი, არასოდეს რომ დაგავიწყებს თავს. და მაინც მგონია, რომ დღევანდელობით უნდა ვიცხოვროთ, მხოლოდ ერთი დღით. გავაკეთოთ ყველაფერი, რაც დღეს გვინდა, დღეს მოესწრება, ვთქვათ რაც დღესვეა სათქმელი. აღარ გადავდოთ, არაფრის თქმა აღარ გადავდოთ. და ხვალ როცა გათენდება, ყველაფერი ისევ ჩვეულ რეჟიმში ჩადგება და ჩვენ ისევ სტანდარტულ რუტინაში ჩავეშვებით, გაგვახსენდება, რომ ცოტა ხნის წინ გვქონდა დრო, ჩვენს თავთან სასაუბრო დრო, ყველაფრის გადაფასების პერიოდი. რამდენიმე საათის ერთობლიობა, როცა აანალიზებ, როგორი ძვირფასია ცხოვრება და რომ ადამიანები ძალიან, ძალიან მადლიერები უნდა ვიყოთ ამ უდიდესი საჩუქრისთვის.

სპილენძნარევი ფოთლების ხმაური

ერთი უცნაური ჩვევა მაქვს ბავშვობიდან - იმ სახლში სადაც ვიწყებ ცხოვრებას, ვიცი ერთი რომელიმე სკამის აჩემება, საღამოობით ფანჯარასთან დადგმა და გარემოს თვალიერება. თუ ეს ფანჯარა ხალხმრავალ ქუჩას უყურებს, ხომ საერთოდ მეკარგება დროის შეგრძნება. საათობით შემიძლია ასე ყოფნა. არ მიცდია, თუმცა, დარწმუნებული ვარ მთელი ღამითაც ვიჯდები მშვიდად, დიდი ჩაისა ან რძიანი ყავის ჭიქით ხელში და თვალით უამრავ კადრს გადავუღებ ფოტოს, დავასკანერებ და შემდეგ მოვათავსებ ტვინის რომელიმე ფოლდერში. არ ვიცი რად მინდა, უბრალოდ მამახსოვრდება.

რა უცნაურია, იცით? ფანჯარასთან ჯდომის დროს დამახსოვრებული კადრები შეიძლება 2-3 დღით გამყვეს და აბსოლუტურად უდროო დროს ამომიტივტივდეს თავში. წარმოსახვით ვიგრძნო მურაბიანი ჩაის გემო, ან რძიანი ყავის სურნელი... პარფიუმის მკვეთრი არომატი. ხშირად შემიძლია გავიგო სადღაც, გონებაში ჩარჩენილი სიცილიც კი. სად იკვეთება ხაზი რეალურსა და არარეალურ სამყაროს შორის? იქნებ არც არსებობს ეს ხაზი და ჩვენ, ადამიანებმა უბრალოდ ამ ორი მდგომარეობის რაღაცნაირი გარჩევა ვისწავლეთ? ან ... ვისწავლეთ, რო?

მერე დანახული ისტორიების ჩემებურ სცენარს ვძერწავ, ჩემთვის, ისე... უბრალოდ. ვაკვირდები შელახულ ფეხსაცმლიან ბებოებს, ზამთარში საკმაოდ თხლად რომ აცვიათ და წარმოვიდგენ, როგორ სახლებში ცხოვრობენ, როგორი გარემო აქვთ, სითბო ხომ არ აკლიათ. ვბრაზდები მათ შვილებზე და არ მესმის, რატომ არ უვლიან სათანადოდ მოხუცებს. ჰყავთ რო შვილები? ვუყურებ მოსეირნე წყვილებს და მინდა, ამოვხსნა მათი სიყვარულის ისტორიები, ნეტა, ნამდვილად თუ უყვართ ერთმანეთი... თუ კი, როგორ უყვართ...

ყველა მომღიმარ გოგონას მინდა ხელი დავუქნიო და ვუთხრა, რა მაგარია, რომ დაღლილობის მიუხედავად, კარგ ხასიათზე ბრუნდება საღამოს სახლში. ყველა ბიჭს კი ვინც „პრადო“, „ჯი ელ“- იდან თუ „პორშე"-დან (ეს პორშე რაღაც ძალიან ავიჩემე:) სიგარეტის ნამწვავს „უპრაგონოდ“ ისვრის მეეზოვეეთა მისამართით, ან პროდუქტებით სავსე ცელოფნებით დატვირთულ ქალებს გზას არ უთმობს, იმიტომ რომ „ეჩქარება", მინდა წინა ბამპერზე გავუქანო რამე მძიმე საგანი და სათითაოდ მოვაყოლო ყველა თითი საკუთარი მანქანის კარში. ყველა იმ კაცს კი ვინც ბავშვს ბანს, აჭმევს და აძინებს იმიტომ, რომ მის მეორე ნახევარს დედისთვის არსებული ტრილიარდი საქმე შეუმსუბუქოს, მინდა ვუთხრა, რომ ის აუცილებლად სამოთხეში მოხვდება. ცოტახნით ვწყვეტ ფიქრს და ისევ რეალურ სამყაროს ვუბრუნდები. გუშინდელზე ბევრად ძლიერად უბერავს ქარი და ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე კონსერვის ქილების მსგავსი ხმით დაახრიალებს ხის გამხმარ, თითქოს სპლენძნარევ ფოთლებს.

მიყვარს ეს ქალაქი და აქაური ქარიანი, ოდნავ არეულ-დარეული, რეალური და ზოგჯერ არარეალური ისტორიებიც. მიყვარს იმაზე ფიქრი, რომ ყველა ადამიანს, ვისაც კი ქუჩაში ვხედავთ, თავისი უნიკალური და დაუჯერებელი ისტორია აქვს. თქვენ არა?! - მგონი არ ვცდები, სწორედ რომ კიდევ ერთი, ჟოლოს მურაბიანი ჩაის დალევის დროა!